ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Αγαπώ την ταρκόφσκεια αληθοφάνεια των ομιλουσών εικόνων.
Την ανάμνηση-κοινωνία με τον απόντα πατέρα ο οποίος ταξιδεύει ερήμην τών,καλλιτεχνικά διαχειριζομένων απ' τον υιό, ποιημάτων του.
Η γη, ο πηλός, συναντά τον ,σε εμβρυακή στάση, πήλινο, κάτω από την κουρτίνα της βροχής.
Αγαπώ τους αγοραφοβικούς διαδρόμους των ξενοδοχείων του, που στενεύουν προφανώς, σε μιαν ιδιότυπη "μελέτη θανάτου.
"Κι αυτό προσφέρεται ως  το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του στυλιζάρισμα ο Αντρέι.
Στη "Νοσταλγία" ο δημιουργός, γνωρίζοντας την αρρώστεια που τελικά υπήρξε η εισαγωγή του στην επάρατο, το παίρνει απόφαση:
Πας προφήτης άτιμος εν τη εαυτού πατρίδι.
Και κοιτάζει, στη "Θυσία", μόνο μπροστά-ώς το καταληκτήριο " Εν αρχή ήν ο Λόγος-γιατί Πατέρα;".
Η απάντηση καταντά ( με την έννοια τού καταλήγει) στο μόνο καινό κινηματογραφικό πολυσήμαντο.
 Δεν  παραπέμπει στη φουσκοδεντριά, την κυοφορία του νοητού α-νοήτου, του ακατανοήτου δηλαδή, του θανάτου.
Το "επειδή, μικρέ"-ουσιαστικά,αναπάντητη απάντηση-  προφέρεται και διατρέχει, εξ αρχής, ολόκληρη την ταινία:

Το μέγιστο μήνυμα είναι το σταυροαναστάσιμο.